Vietnam

Vietnam: scooters, loempia’s, indrukwekkende geschiedenis, rijstvelden, winter en nog meer scooters

12-01-2011 Hanoi
Vietnam op oersterkte. Hanoi was een ware aanval op onze zintuigen na het rustige Laos. Jezusmina, 6 miljoen inwoners en 5,5 miljoen scooters…dan kun je je misschien een beetje voorstellen hoe het straatbeeld er hier uitziet. Plak daar een hoop herrie, stank, smerige straten, afval, 1000en kleine winkeltjes in smalle straatjes vol verkeerschaos bij en je hebt een slechte eerste indruk te pakken van deze hoofdstad. Dat was even schrikken! Dit is Azie in zijn meest extreme vorm, nog een stuk drukker en viezer dan China Town in Kuala Lumpur. Althans, dat was onze eerste indruk.
’s Avonds vermoeid aangekomen vanaf het vliegveld en in het donker op zoek naar ons hotel en iets te eten. De honger was echter snel over toen we zagen wat iedereen op élke straathoek (!) op miniformaat kinderstoeltjes aan vieze tafeltjes zat weg te schransen, ongegeneerd boeren en scheten latend (hele fijne manier om je waardering te laten merken aan de gastvrouw) en klodders spuug rond tuffend alsof het een lieve lust was. Een hoop orgaanvlees en ondefinieerbare griezel, volledige varkens, kippen en eenden met kop en al aan het spit, hersens, visballensoep…
Dan maar donuts met koffie i.p.v. de langverwachte loempia’s, morgen zien we wel weer verder bij daglicht.
Overal stonden mannen met ‘taxi-scooters’ en brommers, wachtend op passagiers, 20 keer herhalend: ‘Motorbike? Motorbike? Sir, do you want motorbike? Very cheap! Cheap-cheap! Where do you go? Where do you come from? OOhh…Holland? Amsterdam? Oohh! NO? Ahhh!….Motorbike? Oke??? oke? Oke Sir? NO?’
Bij daglicht bleek de stad gelukkig een stuk aangenamer en overzichtelijker, maar tot onze grote schrik was het hier maar 7 graden en grauw/regenachtig weer….winter! Brr, nog kouder dan in centraal Laos….eerst maar eens jassen kopen dus! Jaja, wij hebben ook nog de winter meegemaakt hier. Dik ingepakt zijn we op weg gegaan naar de bezienswaardigheden: het Ho Chi Minh Mausoleum en Museum, de temple of Literature en een hoop andere tempels, de regeringsgebouwen etc.…constant een weg banend door het chaotische verkeer. Dit werkt hier als volgt: als je wil oversteken wacht je even op een moment dat je maar ongeveer 20 toeterende auto’s en scooters hoeft te passeren…ogen dicht en gaan met die banaan! Op hoop van zegen…elke keer weer een bijna-dood ervaring, in het begin lijkt het een ware zelfmoord actie, maar na een halve dag ben je er aan gewend. Want ongelofelijk maar waar: elke keer kom je weer veilig aan de overkant, mits je maar gewoon rustig in een rechte lijn doorloopt. Geen onverwachte bewegingen. Elke deelnemer in het verkeer gedraagt zich op die manier: geen moment stoppen, gewoon rustig door blijven rijden/lopen en tegenliggers, voetgangers, kippen, honden en spookrijders ontwijken, anticiperen op de omgeving en vooral heel veel toeteren om te laten weten dat je er bent .Wij raken die claxon alleen maar aan als we bijvoorbeeld afgesneden worden op de snelweg of als we een bekende zien, maximaal 10 keer per jaar ofzo? Hier is het een soort ‘hee, ik ben er ook, op die stoere gele brommer, mooi is ie he? Achter je, zie je me? En ik ga je nu inhalen, nee, geen ge-maar, ik doe het toch, fijne dag nog, toedeloe!’….= 15 keer claxoneren. Op een wonderlijke manier loopt het elke keer goed af. Verkeerslichten? Die staan hier als versiering. Aan de rechterzijde van de weg rijden? Mwah, als het zo uitkomt. Een rotonde rechtsom pakken? Idem. Over het trottoir? Idem. Met zijn 5en op een scooter? Geen probleem, er kan ook nog wel een 20 kilo zak rijst bij. Je moet ontzettend goed uitkijken, maar alles wringt zich, op een aantal opstoppingen in de file (en dan ben je de klos, daar is het fileprobleem in NL peanuts bij), vrijwel moeiteloos langs/ door/ over elkaar heen. Hoe is het mogelijk.
Erg grappig is het feit dat alle winkels zich als het ware gegroepeerd hebben hier. Wel lekker overzichtelijk. Als je een nieuw zadel voor je scooter nodig hebt, ga je naar de scooteronderdelen-waaronder zadelbelkledingstraat, als je een nieuw laken nodig hebt, ga je naar de ‘beddengoed en pampers-straat’, voor schoenen ga je naar de….enzovoorts. Echt heel grappig om hier rond te lopen. Supersmalle straatjes, met een hoop TROEP! Haha, je kunt het zo gek niet verzinnen..of er is wel een ‘gespecialiseerd steegje’. We zijn naar het poppentheater geweest. Klinkt als een kindervoorstelling, maar was erg leuk om te zien. Een traditioneel toneelstuk in het water, met authentieke live muziek door 7 muzikanten, mooie kostuums en verlichting.
Midden in de stad ligt een heel groot meer dat ’s avonds prachtig verlicht is in alle kleuren van de regenboog, overal hoor je keiharde muziek, overal zie je felgekleurde gebouwen/voorwerpen/etalages/vervoersmiddelen en op elk klein stoepje zit wel een groepje mensen of een gezinnetje met warme citroenlimonade of een biertje, knus bij een vuurkorfje. Ze houden hier van buiten zijn, ook al is het hartstikke koud buiten: muts op, wanten aan en op de stoep voorbijgangers kijken, eten en kaarten. Wel een heel sociaal gebeuren. Alleen… zijn ze niet allemaal even sociaal helaas!
Zo waren we op een ochtend om een uur of 6 (uitslapen zit er de hele reis nog steeds niet echt in) al weer aan het haasten om op tijd bij de bus te zijn, schuif ik op een zeer beeldige manier onderuit op een smerig, glad stoepje. Op mijn slippers, (jaha, ik weet het: DOM) en door het gewicht van mijn backpack ga je dan als een kegel…nouja, OM. Zwiepppp, voetjes van de vloer en daar lag ik dan op mijn zijkant. Tja, het moest er een keer van komen, handige Harrie (met een beroerd evenwicht) dat ik ben. Lag ik daar, mijn knie kapot, heup bezeerd, elleboog en handen geschaafd, helemaal onder de zwarte vlekken/drap, scooters die aan alle kanten langs kwamen zeilen… Mijn tas was iets te zwaar door de souvenirs, dus terwijl ik probeerde op te staan op die gladde ondergrond met mijn gammele, bezeerde pootjes en de tas ook maar een beetje overhelde naar de andere kant, nouja….dan heb je een leuk effect zullen we maar zeggen, je kunt wel raden wat er dan gebeurd. Was een goeie geweest voor funniest homevideo’s. Pieter was vooruit gelopen en had in de haast niet in de gaten dat ie zijn gezelschap kwijt was, die stond al bij de stoplichten aan het eind van de straat!
De mensen zijn al vroeg op hier in Vietnam, bij het krieken van de dag staan ze al vrolijk te Tai chi-en in een park of zitten ze op hun gemakje te ontbijten bij bovengenoemde straattentjes (meestal met Pho Bo, dat is een noodlesoepje met rundvlees). Zo’n groepje ontbijters zat me op dat genante moment alleen maar te bekijken, riepen een keer ‘Óei’ toen ik viel, enne…lieten me het lekker zelf uitzoeken, niemand die een hand toestak.
Ieder voor zich, een hele andere mentaliteit dan we eerder in Azie hadden meegemaakt. Snel maar wat spullen naar huis sturen overzee (spotgoedkoop, een paar euro voor 10 kilo)! Dat scheelt weer een hoop sjouw-( en wellicht toekomstig -) valwerk.

14-01-2011 Halong Bay
Benauwd van de uitlaatgassen waren we toe aan een beetje natuur en frisse lucht om ons heen.
In het noorden, rond Sapa, vroor het en sneeuwde het op dat moment, dus die regio hebben we maar laten schieten. Op die manier hadden we wat langer de tijd over om onze laatste dagen in Azie in warmere oorden door te brengen.
Dus op naar Halong bay, 1van de mooiste plekken op aarde. 100en kalkrotsen rijzen hier trots uit de zee, een heel apart gezicht, nog mooier dan Krabi in Thailand. Alleen helaas een beetje kouder en mistiger. Hier verbleven we 2 dagen (1 nacht) op een boot en maakten we kennis meteen groep uitbundige Canadezen en een praatgrage, maar erg interessante man uit Schotland, die al jaren in Spanje woonde en over heel de wereld had gereisd, Nederland erg leuk vond en vertelde dat wij beter Engels spraken dan zijn Schotse landgenoten.(?) Ze waren hem de vorige dag vergeten op een vrijwel onbewoond eiland, de boot was plots vertrokken zonder hem en hij had daar de hele dag in zijn eentje doorgebracht, totdat hij bij toeval (!) door onze boot was ontdekt en opgepikt! Acherm..stel je voor!
We hebben daar een immens grottenstelsel gezien, binnen in zo’n berg, kano gevaren, kleine haaitjes gezien, vreemde rotsformaties in de vorm van twee kussende kippen en twee paar bungelende voetjes... Ondanks het slechte weer een hele mooie ervaring.Op de terugweg nog telefonisch geregeld dat we dezelfde avond nog de nachttrein naar Hue konden nemen. Zodoende lagen we om 8 uur ’s avonds in onze ‘boven-bedjes’, in een 4 persoonscoupe.
Dat was een verhaal apart. Heel anders dan wij gewend waren in Thailand, waar alles netjes is en waar je prima kunt slapen in je eigen met gordijnen afgesloten bedje.
Onze onder-buurmannen waren een Vietnamese man die geen Engels sprak en een oud-generaal van het leger, een vrolijk typje die ondanks het feit dat ie amper Engels sprak ons toch van alles probeerde te vertellen. We snapten er echter geen hout van, zeker omdat hij bij elke zin die hij sprak zat te roggelen, te spugen en zijn neus zat op te halen…dat leidt zacht gezegd een beetje af van de kern van het verhaal. Toen we probeerde te slapen werd dat onmogelijk gemaakt door de laatstgenoemde persoon, omdat meneer ontzettend lag te hoesten, bulderen, zijn neus lag te snuiten in het gordijn (!) en liedjes lag te zingen (!). Nee he….dat hebben wij weer! 3 haltes voor onze stop stapte hij eindelijk uit en kwamen er 2 giechelende meisjes in zijn plaats op hetzelfde bed liggen. Met zijn 2tjes onder de deken waar hij zo heerlijk in had zitten kwijlen, maar ze waren alle twee binnen 2 minuten vertrokken, diep in dromenland. Lekker. Hier kunnen ze dus ook goed slapen.
Wij helaas niet, dus kwamen we compleet gebroken, tevens als gevolg van een overactieve airco, om 10 uur ’s ochtends aan in Hue (uit gesproken in het Vietnamees met een forse keelklank als: HUOEIEEUUWJ, wij zijn weer veel te bescheiden ;)).

16-01-2011 Hue
Voor de Vietnam oorlog de stad waar de intellectuelen en gelovigen van het land woonden en waar tijdens de Vietnam oorlog een monnik zich midden op straat in brand stak als protest tegen het opkomende communisme (lugubere).
Hier hadden we al snel een heel leuk hostelletje gevonden en in de regen met volle moed op pad gegaan naar het oude centrum. Daar ligt een hele mooie ommuurde oude Citadel, van de tijd dat Hue nog de koninklijke hoofdstad was. Helaas is het hele complex flink platgebombardeerd in de vietnam oorlog. Echt zo ontzettend zonde.. dat ze van die mooie, bijzondere dingen afblijven, oorlog of geen oorlog. Gelukkig zijn ze de boel met alle middelen die ze hebben aan het opknappen, maar dat gaat nog 10-tallen jaren duren. In Hue hebben we weer fietsen gehuurd en op ons gemakkie zijn we daarmee alle tempelcomplexen, oorlogsmonumenten en koninklijke graftomben af gegaan (klinkt luguber, maar dit zijn prachtige, hooggeëerde monumenten, met een en al goud, pracht en praal). Rondom de stad ligt het gebied wat de scheidingslijn was tussen Noord en Zuid Vietnam, de demilitionaire zone en je krijgt de kriebels van het aantal begraafplaatsen.. afschuwelijk. Zeker als je je een beetje verdiept in deze eigenlijk compleet onzinnige/ waanzinnige oorlog, met zoveel slachtoffers van beide kanten.. onbegrijpelijk. Erg vreemd dat je nu nog steeds overal de communistische vlag ziet en er nog steeds niet 100% duidelijkheid heerst wat betreft de politieke situatie in dit land.

17-01-2011 Hue- Hoi An.
Vandaag nog een stukje rondgefietst. Heel mooi was hier de boeddhistische ceremonie die we hier onverwacht hebben meegemaakt bij een grote tempel. Zo interessant hoe dat geloof in elkaar steekt, de rituelen, de achterliggende gedachten en hoe sterk bijna alle mensen (95%) hier geloven in ‘het goede der aarde’. In Nederland kun je je zoiets echt niet meer voorstellen, van jong tot oud komt naar de tempels of ze bidden voor hun eigen altaartje in huis. Appels, varkens en zakken chips worden geofferd (en gelukkig weer meegenomen naar huis door de armen). Geen stijf gedoe, mensen lopen te lachen, maken grappen, eten hun boterhammen of bordje rijst, kinderen spelen, tussen door steken ze een wierookstokje aan, bespreken ze de dag en bedanken ze voor het goede wat ze is overkomen ..Een hele aparte sfeer, in elk land dat we gezien hebben hetzelfde en toch weer net anders, afhankelijk van de precieze godsdienstige stroming en de cultuur van het land.
Hoi An was wederom erg regenachtig, maar tegen de avond werd het droog. En gelukkig maar, want toen wij naar de rivier liepen in het centrum konden wij onze ogen niet geloven. Wat is dit!?? Het was heel toevallig volle maan en op de avond van elke volle maan (elke maand) vind er een heel speciaal festival plaats. Overal hangen dan felgekleurde, verlichte lantaarns, in allerlei vormen, figuren en maten, er was traditionele muziek en dans en (het meest bijzondere): je kon een eigen gekleurd papieren lantaarntje op de rivier weg laten drijven en een wens doen. Zodoende was er een vloed van gekleurde lichtjes over heel de rivier te zien, net een sprookje. Alle huizen in het centrum van Hoi An zijn ook heel oud, sfeervol en traditioneel. We vonden het een geweldig stadje om 2 dagen te verblijven. We zijn daar ook nog in de stromende regen een ochtend naar My Son geweest, een oude stad uit de Khmerperiode (een toen der tijd erg machtig en ingenieus(!), hindoeïstisch volk uit India wat ver de tijd vooruit was, zij hebben bijvoorbeeld ook Angkor Wat in Cambodja gebouwd). Er wonen nog steeds kleine Khmerstammen door heel zuidoost Azie verspreid, maar ze vormen nu een etnische minderheidsgroep. Maar…helaas weer hetzelfde verhaal: hartstikke vernield door de bommen (de Vietcong gebruikte My Son als schuilplaats in de jungle) en niet goed onderhouden/beschermd door de Vietnamese overheid. Op bijna elke foto staat een voordringende Chinees (je ziet ze overal!) vol in beeld, ze beuken je gewoon aan de kant en gaan op je tenen staan om het maar te zien en knippen van de gekste dingen een foto! Sorry zeggen na een stomp in je maag? Ho maar.
Overal horen we van de gidsen in elk land dat ze nergens naar luisteren en alleen maar met dure camera’s in de rondte knippen, terwijl het ze niks boeit (en ook absoluut niet weten) wat ze nu eigenlijk op de foto zetten. Als ze er zelf maar op staan, het liefste nog met een ‘peace teken’! Ik heb een hekel aan generaliseren en vooroordelen en als ik het verslag teruglees zie ik tot mijn grote schaamte dat ik steeds ‘ze’ gebruik…haha, maar in dit geval is het ook wel zo typisch! Zonder uitzondering, zijn ze zo heerlijk plat, onbeschaamd egoïstisch….dat we er eigenlijk alleen maar om moeten lachen. Achja, ieder zo zijn ding toch??

20-01 Danang- Ho Chi Minh City (HCMC ofwel Saigon)
Na een kleine omweg via Danang naar Saigon gevlogen. Het was zo koud en nat dat we de kustgebieden maar over hebben geslagen. Zodoende blijft er mooi tijd over voor een aantal dagen strand in Thailand, voordat we naar Australie gaan. In Saigon was het in iedergeval weer lekker stomend heet en wat we voor onmogelijk hadden gehouden bleek waar te zijn: deze stad is nog een grotere, drukkere kermis dan Hanoi! Haha, maar op een positieve manier. We vonden het een erg leuke stad om een aantal dagen te zijn. Leuk, maar tegelijk ook zo ontzettend indrukwekkend, wat een afschuwelijke geschiedenis. En wat zijn de mensen hier ontzettend optimistisch, dapper en vrolijk! Echt, respect.
Ze zetten met zijn allen een tandje bij en zodoende is met name het zuiden van Vietnam een geweldige inhaalslag aan het maken. De gemiddelde leeftijd van de Vietnamees is, schrik niet: 23. Erg jong..Tja, hoe zou dat nu komen? Bijna alle bedrijven en hotels worden gerund door jonge, enthousiaste mensen die prima Engels spreken en iets willen bereiken in het leven. De zuid-vietnamezen zijn echte levensgenieters en grappenmakers, pluk de dag, net zoals de algemene mentaliteit in het grootste deel van Thailand. Wij konden het in iedergeval goed met ze vinden! De Cu chi tunnels (ondergrondse tunnels waar de VC zich verschool) en de oorlogsmusea waren angstaanjagend, verdietig en soms misselijkmakend...maar toch goed dat we ze gezien hebben..je kunt daar niet je ogen voor sluiten als je hier bent. Althans, dat vinden wij. Sjongejonge, wat is hier veel gebeurd. Zo triest..
Helaas is het allemaal wel erg vanuit een kant bekeken en is er toch nog in een verdekte vorm sprake van propaganda, al mogen wij dat misschien niet zo noemen.. Dat geeft toch een andere kijk op de zaak. Het ‘alles voor geld’ principe wordt hier ook wel duidelijk uit het feit dat je nota bene op het Cu Chi tunnels terrein (het vietcong domein) een zgn. ‘Shootingrange’hebt, waar je als stomme toerist eens kan proberen hoe het is om met een machine geweer te schieten…Dat gaat toch te ver of niet? Na onze excursie naar de tunnels werd er nog een verplichte tussenstop ingelast: een werkplaats, gesubsidieerd door de overheid, bezichtigen waar gehandicapten en oorlogslachtoffers in ruil voor een klein salaris mogen werken. Wij zijn met een paar anderen buiten blijven staan, ze doen net alsof het een attractie is om die mensen te zien, ‘aapjes kijken’ en om te laten zien hoe goed de overheid wel niet voor deze mensen zorgt…jaja.. Nee, daar doen wij niet aan mee.
De volgende dag kozen we voor een luchtigere invulling. We gingen via een 2 daagse reis door het Mekong gebied vanVietnam naar Pnom Penh, Cambodja.
Dit verslag volgt de volgende keer!

Onze excuses dat het allemaal wat vertraging heeft, maar we hebben zoals jullie kunnen lezen een erg druk programma gehad en tijdens onze welverdiende dagen strand in Thailand begin februari, werd ik getroffen door een darminfectie waardoor ik 5 dagen was uitgeschakeld. Tja, pech hebben he?! Zeker als je in houten hutje zonder voorzieningen zit, de toilet nog net geen gat in de grond is en je met een schep water moet ‘doortrekken’. Haha, zal jullie de details besparen. Pieter ging vervolgens bij het tillen van mijn rugzak door zijn rug, dus toen waren we helemaal jut en jul. Gelukkig is alles weer prima in orde en hebben we onze reis gewoon voort kunnen zetten. Momenteel zitten we namelijk al, schrik niet, in Adelaide, Australie! Overmorgen gaan we met een jeepsafari de outback in…spannend! Zoals beloofd: het Cambodja en Taiwan verhaal volgt ASAP!

Groetjes Pieter en Inge