De Mekong rivier, bergen, grotten en wagenziekte

Lieve allemaal,

Allereerst echt heel erg bedankt voor alle leuke en lieve berichtjes! Superfijn om een beetje op de hoogte te blijven van het wel en wee in Holland.
Inmiddels vertoeven wij net als jullie al weer 1,5 week in winterse temperaturen..Brr! Momenteel zit ik met mijn laptopje op schoot in een ‘slaapbus’, tussen Hue en Hoi an, in midden Vietnam. Als ik naar buiten kijk zie ik een ruige grijze zee met hier en daar een vissersbootje en zwarte bergen, gehuld in dikke mist. Deze bus is echt een geweldige uitvinding met 2 verdiepingen ligstoelen, waar je volgens mij prima een tukkie kan doen..een stuk comfortabeler dan de Vietnamese nachttrein hebben wij tot onze grote spijt mogen ervaren...:-)Het verhaal over Vietnam volgt echter de volgende keer, nu eerst onze reis in Laos.

Huay Xiay-Bak beng-Luang Prabang: een 2-daagse reis met de SLOW-boat.
Zoals in ons vorige verslag was te lezen, zijn we met een klein bootje de grens naar Laos overgestoken en hebben we overnacht in Huay Xiay. Het is heel vreemd om ’s avonds in een geheel ander land aan te komen, snel nieuwe valuta halen en wat water voor ’s nachts. Hierna hebben we naar een super mooie zonsondergang gekeken vanaf het dakterras. We hadden uitzicht over de Mekong rivier met aan de overkant Thailand, waar we zojuist vandaan kwamen. De volgende ochtend werden we om half 9 naar de slowboat gebracht en kregen we van de hoteleigenaar (superlief!) een ontbijt-/lunchpakketje mee met, een aantal in bananenblad verpakte zoete pakketjes ‘sticky rice met custard-ei pudding’ en, jawel, 2 franse baguettes met franse paté en worst (vooral voor vleesliefhebbende slagerszoon Pieter een feest!)! De Franse koloniale invloeden zijn in Laos overduidelijk aanwezig in de architectuur, de taal (veel mensen spreken hier Frans), de toeristen (het stikt hier van de Fransen) en op de menukaart (baguettes, croissants, croque monsieur en quice Lorraine). Lekker weer een keer ontbijten met brood in plaats van rijst. Niet verkeerd! Om 9 uur zaten we braaf te wachten op ons houten stoeltje in de open boot....en om 11 uur zaten we er nog! Op de zelfde plaats, aan dezelfde gammele aanlegsteiger..alleen nu niet meer zo heel braaf!
Hallooo!? We beginnen wortel te schieten?! Vertrekt die boot vandaag nog? Niemand van de passagiers wist hoe laat hij zou vertrekken en het bootpersoneel sprak niet bepaald goed Engels en deden behoorlijk vaag over de vertrektijd. We hadden expres de slowboat gepakt omdat de speedboats die de tocht in 1 dag doen, schijnbaar levensgevaarlijk zijn (je ziet dan ook dat de mensen in die snellere kleine bootjes met een motorhelm op hun hoofd zich 7 uur lang moeten vastklampen om te zorgen dat ze niet wegwaaien in de koude wind, om nog maar niet te spreken over het ‘botsgevaar’). Ineens kwamen er busladingen toeristen aan en rond half 12 ook nog een hoop Laoitianen te voet. De boot werd echt tot de nok toe gevuld met mensen, dieren en bagage.
Tja..de houten kerkbanken zaten al niet geweldig comfortabel meer na 3 uur wachten, maar dat mocht de pret niet drukken..om 12 uur (!) konden we eindelijk vertrekken.
Gelukkig bleek al het wachten toen toch de moeite waard te zijn..want ongelooflijk, wat een prachtig land! We hebben nog nooit zo’n mooi natuurschoon gezien, zelfs nog mooier dan de hooglanden van Maleisie. Stel je het groene, bergachtige Oostenrijk voor met al haar meren, rivieren, beekjes, rotsen, watervallen, bloemen en velden.. alleen dan met (sub)tropische vegetatie, overal houten hutjes, zwemmende/spelende kinderen, vissende oude mannetjes, gezinnetjes met heel hun hebben en houden op kleine krakkemikkige bootjes, goudkleurige tempeldaken en prachtige zonsondergangen. ’s Ochtends is tot ongeveer 10 uur alles gehuld in een dikke, mysterieuze mist die boven de mekong rivier en om de bergtoppen hangt, waarna als de zon doorbreekt, het grijze landschap in een felgekleurde jungle wordt omgetoverd. Zo apart.. net zoals de mensen hier. Die zijn de relaxedheid zelve en kunnen op elk moment van de dag een dutje doen, in de meest halsbrekende standjes. Over het algemeen zijn ze heel vriendelijk, maar je merkt hier maar wat goed, dat het een van de 20 armste landen van de wereld is. Er wordt veel gebedeld, vooral door kleine kindjes met pruillipjes: ‘Money mister? ‘Kip’ lady??” (Kip is de nationale munteenheid van laos) “Pleaease???” Zo. Daar sta je dan met je goede gedrag.
Dit heeft ons wel even heel erg geraakt…want wat moet je doen? Er heerst echt flinke armoede hier, duidelijk anders als in Thailand. Soms worden ze zelfs boos als je niets geeft en voor bepaalde zaken vragen ze belachelijk hoge bedragen. Als je 1 vinger geeft….een soort van overlevingsdrang, natuurlijk heel begrijpelijk. Nogmaals: wat is het oneerlijk verdeeld op deze wereld… We kijken in het rijke westen vaak niet verder dan ons eigen kleine wereldje..maar als je dit zo ziet wordt je wel met je neus op de feiten gedrukt… een ervaring om NOG meer te waarderen wat je eigenlijk allemaal wel niet hebt.
Het toerisme zorgt de laatste tijd gelukkig dat Laos er op alle vlakken op vooruit gaat, dus we zijn blij dat we daar, zover onze mogelijkheden het toelieten, een beetje aan bij hebben mogen dragen.
Onderweg werden om de haverklap Laoitiaanse medepassagiers gekleed in traditionele kleding, baby’s met blote billetjes en zakken rijst gedropt en opgepikt op plaatsen waar ze waarschijnlijk nog uren moesten lopen om hun bergdorpje te bereiken. Heel tegenstrijdig waren de groep zuipende, lallende, valszingende Engelse zatlellen die ook op de boot zaten. Ongelooflijk. Ben je op zo ongeveer de mooiste plek op aarde, zie alleen de bodem van je glas en je zatte metgezellen, terwijl kleine kindjes verlegen naar jouw eten en drinken zitten te kijken. Tja. Typisch..
Tegen de avond bereikten we Pak Beng, alwaar we overnachtten in een door muggen geterroriseerde, uit schroot opgetrokken houten hokje. Met een prachtige roze klamboe en kanten dekbedovertrekje, dat wel.
De volgende dag zagen we tijdens het ontbijt, op de tegenoverliggende oever, een wel erg groot uitgevallen huisdier naast een klein hutje staan…..een olifant! Mooi.. De 2e dag op de boot verliep voorspoedig en tegen het ondergaan van de zon bereikten we dan eindelijk Luang Prabang, een sprookjesstadje tussen de brede Mekong en de iets kleinere Nam Khan rivier. Luang Prabang staat op de Unesco World Heritage lijst vanwege haar boeddhistische architectuur, vele tempels (met bijbehorende monniken), alles met een Frans Koloniaal tintje. We hebben hier een fiets gehuurd en op ons gemakje wat bergen, watervallen en tempels bezichtigt. Ook was er een supergrote markt, waar mensen vanuit de hele streek zelfgemaakte voorwerpen, sjaals en sierraden verkochten, leuke souvenirs!

Luang Prabang-Vang Vieng
Reizen in Laos is….zwaar. De wegen zijn slecht, hobbeldebobbel, veel zandpaden en haarspeldbochten, berg op, berg af. Pieter was nog nooit wagenziek geweest, maar is tijdens deze reis zo ziek geworden dat ie bijna een hele dag op bed heeft gelegen. Jammer, want ondanks het feit dat we met 14 (!) mensen, inclusief bagage in een stoffig bloedheet minibusje zonder airco zaten (we waren pikzwart toen we aankwamen van het stof van de weg en de uitlaatgassen, volgens mij kwam de uitlaatpijp met een bochtje uit IN de cabine), was het een ontzettend mooie reis. We kwamen over bergen die tot in de wolken reikten, zagen geweldige vergezichten, watervallen, allerlei soorten planten en dieren en kleine dorpjes vol met vrolijk zwaaiende, hardwerkende mensen. Vang Vieng bleek ook erg mooi te zijn, gelegen aan een riviertje, in een dal tussen de Karstbergen met talloze grotten. Een paradijselijk plaatsje…ware het niet dat hier ’s avonds loeiharde muziek losbarst in allerlei openluchtbarretjes (tot 5 uur ’s nachts), het stikt van de dronken mensen die overdag gaan ‘tuben’ (op een rubberband de rivier af peddelen en om de 100 m. een bar in/aan het water tegenkomen en vervolgens lazerus aankomen in het stadje, echt heel slecht!), wij te moe en misselijk waren om dit leuk te vinden en ons guesthouse midden in deze herrie bleek te liggen. Maarja, voor 1,5 dag was het best de moeite waard, we hebben gefietst en gewandeld naar de verschillende grotten en lagunes, mooie dingen gezien en lekker gegeten. Op zoek naar 1 grot kwamen we 2 kleine jochies tegen die ons door een erg afgelegen pikdonker grottenstelsel hebben geloodst, niet geschikt voor claustrofobische personen! Gelukkig kwamen we er weer heelhuids uit, dankzij onze grote kleine gidsen en onze charmante hoofdlampen.
Wel grappig dat zelfs in dit kabaal de Laoitianen onder hun balie kunnen liggen slapen! Haha, op zoek naar een guesthouse heb ik meerdere mensen uit hun dromen moeten wakker maken, zie je twee voetjes onder de balie uitsteken..komt er zo’n compleet verdwaasd koppie boven! Hihi, dat zou je toch in Nederland niet tegenkomen.

Vang Vieng- Vientiane
De reis naar de hoofdstad van Laos viel gelukkig mee! Hoe zuidelijker je komt, hoe kouder en hoe minder bergachtig. Gezien de eerste bustochten, hadden we in Vang Vieng toch maar besloten om de reis van Vientiane naar Hanoi met het vliegtuig af te gaan leggen. Het zou anders een busreis van maar liefst 24 uur worden!! En met het vliegtuig maar 1 uur. Vientiane was niet erg bijzonder, erg rustig voor een hoofdstad, een paar tempels en een arc de triomphe (een replica van het exemplaar in Parijs). Wel hebben we hier kennis gemaakt met een nieuw soort lokaal huisdier…de zogenaamde ‘bedbugs’. Goeie genade, geen oog dicht gedaan en overal jeuk, bah bah!! Daarnaast was het al dagen koud en nat weer …dus wegwezen hier! Vietnam here we come!